Μεγάλωσα παθιασμένη από αγάπη για τη θάλασσα, αλλά και πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, αφού από μωρό παιδί στην Ύδρα ζούσα τρία μέτρα από το νερό στο “Μώλο”, το ιστορικό ναυπηγείο της Επανάστασης που ήταν το πατρικό μου σπίτι. Πολύ αργότερα απέκτησα άλλη μια πατρίδα εκτός από την Ύδρα και άλλη μια αγάπη που οφείλονται και τα δύο σε μια φουρτούνα! Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1975 όταν πολύ αργά το βράδυ μας έπιασε στα ανοιχτά της Κεφαλονιάς μεγάλη φουρτούνα που μας ανάγκασε να φουντάρουμε “μεσομπούγαζα” του Κόλπου του Λαγανά, στη Ζάκυνθο. Πέρασαν σαράντα έξι χρόνια από τότε, κι όμως ολοζώντανο παραμένει το θέαμα που αντίκρισα το πρωί όταν άνοιξα τα μάτια μου για να δω που βρισκόμαστε: Μια απέραντη, κάτασπρη, έρημη, παρθένα και απάτητη παραλία, στόλιζε σαν δαντέλλα τα καταγάλανα νερά του κόλπου. Όπου και αν κοίταζες, έβλεπες μόνο θάλασσα και άμμο! Βούτηξα από το σκάφος μας στα κρυστάλλινα νερά του κόλπου και κολύμπησα ως την παραλία. Με υποδέχτηκαν απέραντες αμμοθίνες στολισμένες με κάτασπρους θαλασσόκρινους, πουρνάρια, θαμνόκεδρους, και κυπαρίσσι. Στην ακρογιαλιά “τσαλαβουτούσαν” θαλασσοκόρακες, καλαμοκάνες και ένας σταχτοτσιχνιάς που έψαχναν για τροφή. Την άμμο στόλιζαν κοχύλια με υπέροχα σε όλους τους τόνους πορτοκαλιά χρώματα, περίεργα σκαλιστά κατάμαυρα βότσαλα και […]